Mało kto z nas wie, że uroczystość Zesłania Ducha Świętego jest Światowym Dniem Cierpienia w intencji misji. Mocą Ducha Świętego w Kościele są misjonarze, ci którzy czekają ma Chrystusa, ale także chorzy i cierpiący. Oni swoje cierpienie, swoją samotność, przykucie do łóżka czy wózka, starość i niezrozumienie mogą ofiarować w intencji tych, którzy czekają na Dobrą Nowinę o zbawieniu.


Idea zaangażowania chorych w misyjne dzieło Kościoła zrodziła się w Holandii w Bloemendaal, a jej inicjatorem był ks. Jakub Willenborg. Kiedy w roku 1925 kanonizowano św. Teresę od Dzieciątka Jezus, patronkę misji, zorganizował dla swoich chorych parafian dzień poświęcony misjom. Chorzy zapragnęli włączyć swoje ludzkie cierpienia w zbawcze misterium Chrystus, ofiarując je za misje i misjonarzy. W tym samym roku odbywał się w Rzymie Kongres Misyjny. Postanowiono wówczas, by również ludziom chorym zaproponować wspieranie misji. Wkrótce we Włoszech powstało Misyjne Apostolstwo Chorych.
Chory jest misjonarzem gdy swoje cierpienia ofiaruje w intencji misyjnego dzieła Kościoła, modli się za misjonarzy i misjonarki, o powołania misyjne, o szerzenie się Królestwa Bożego na ziemi.
Celem Misyjnego Apostolstwa Chorych jest włączenie cierpiących w dzieło ewangelizacji, pogłębienie świadomości misyjnej wśród chorych, nadanie misyjnego wymiaru ludzkiemu cierpieniu, wspomaganie misyjnego dzieła Kościoła i propagowanie literatury misyjnej.
Cierpienie jest drogą do ewangelizacji. Pamiętajmy, że Chrystus zbawił świat w samotności, w cierpieniu i na krzyżu. Każdy z nas, kto swoje cierpienie, swoją samotność ofiaruje w intencji misji przyczynia się do wielkiego dzieła ewangelizacji. Chrystus już nas zbawił, ale my ewangelizujemy, my zapraszamy do Chrystusa i ukazujemy Go naszym życiem.